mównik

See also: mownik

Polish

Alternative forms

• mownik (obsolete)

Etymology

From mówić +‎ -nik. Compare French dictionnaire. First attested in 1764.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmuv.ɲik/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -uvɲik
• Syllabification: mów‧nik

Noun

mównik m inan

1. (electronics) speaker (part of electronic device into which one speaks)
2. (obsolete) dictionary

   Synonym: słownik

Declension

Declension of mównik

	singular	plural
nominative	mównik	mówniki
genitive	mównika	mówników
dative	mównikowi	mównikom
accusative	mównik	mówniki
instrumental	mównikiem	mównikami
locative	mówniku	mównikach
vocative	mówniku	mówniki

Derived terms

adjective

• mówniczy

 

noun

• mównictwo

 

Related terms

adjectives

• mowny
• mówcowy
• mówczy
• mówieniowy
• mówiony

 

adverb

• mownie

 

nouns

• mowa
• mowina
• mowisko
• mowność
• mówca
• mówczyni
• móweczka
• mówiąca
• mówiący
• mówka
• mównica

 

verbs

• mówić impf

 

Further reading

• mównik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “mownik”, in Słownik języka polskiego‎^[1]
• Aleksander Zdanowicz (1861) “mównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[2]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1902), “mównik”, in Słownik języka polskiego‎^[3] (in Polish), volume 2, Warsaw, page 1057