χρονικός

Ancient Greek

Etymology

From χρόνος (khrónos, “time”) +‎ -ικός (-ikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kʰro.ni.kós/ → /xro.niˈkos/ → /xro.niˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kʰro.ni.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kʰro.niˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /xro.niˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /xro.niˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /xro.niˈkos/

Adjective

χρονῐκός • (khronikós) m (feminine χρονῐκή, neuter χρονῐκόν); first/second declension

1. of or concerning time, temporal
2. chronological

Inflection

First and second declension of χρονῐκός; χρονῐκή; χρονῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		χρονῐκός khronikós	χρονῐκή khronikḗ	χρονῐκόν khronikón		χρονῐκώ khronikṓ	χρονῐκᾱ́ khronikā́	χρονῐκώ khronikṓ		χρονῐκοί khronikoí	χρονῐκαί khronikaí	χρονῐκᾰ́ khroniká
Genitive		χρονῐκοῦ khronikoû	χρονῐκῆς khronikês	χρονῐκοῦ khronikoû		χρονῐκοῖν khronikoîn	χρονῐκαῖν khronikaîn	χρονῐκοῖν khronikoîn		χρονῐκῶν khronikôn	χρονῐκῶν khronikôn	χρονῐκῶν khronikôn
Dative		χρονῐκῷ khronikôi	χρονῐκῇ khronikêi	χρονῐκῷ khronikôi		χρονῐκοῖν khronikoîn	χρονῐκαῖν khronikaîn	χρονῐκοῖν khronikoîn		χρονῐκοῖς khronikoîs	χρονῐκαῖς khronikaîs	χρονῐκοῖς khronikoîs
Accusative		χρονῐκόν khronikón	χρονῐκήν khronikḗn	χρονῐκόν khronikón		χρονῐκώ khronikṓ	χρονῐκᾱ́ khronikā́	χρονῐκώ khronikṓ		χρονῐκούς khronikoús	χρονῐκᾱ́ς khronikā́s	χρονῐκᾰ́ khroniká
Vocative		χρονῐκέ khroniké	χρονῐκή khronikḗ	χρονῐκόν khronikón		χρονῐκώ khronikṓ	χρονῐκᾱ́ khronikā́	χρονῐκώ khronikṓ		χρονῐκοί khronikoí	χρονῐκαί khronikaí	χρονῐκᾰ́ khroniká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		χρονῐκῶς khronikôs				χρονῐκώτερος khronikṓteros				χρονῐκώτᾰτος khronikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Greek: χρονικός (chronikós) (learned)
• → Latin: chronicus
  • Catalan: crònic
  • → Dutch: chronisch
  • → English: chronic
  • French: chronique
  • Galician: crónico
  • → German: chronisch
  • Italian: cronico
  • Norman: chronique
  • Portuguese: crônico, crónico
  • Romanian: cronic
  • Spanish: crónico

Further reading

• “χρονικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “χρονικός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• χρονικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

Learned borrowing from Koine Greek χρονικός (khronikós).

Pronunciation

• IPA^(key): /xɾo.niˈkos/
• Hyphenation: χρο‧νι‧κός

Adjective

χρονικός • (chronikós) m (feminine χρονική, neuter χρονικό) (relational)

1. time (attributive), temporal (relating to time)

   χρονικό διάστημα ― chronikó diástima ― interval of time, time period

2. (grammar) temporal (relating to or denoting time or tense)

Declension

Declension of χρονικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	χρονικός •	χρονική •	χρονικό •	χρονικοί •	χρονικές •	χρονικά •
genitive	χρονικού •	χρονικής •	χρονικού •	χρονικών •	χρονικών •	χρονικών •
accusative	χρονικό •	χρονική •	χρονικό •	χρονικούς •	χρονικές •	χρονικά •
vocative	χρονικέ •	χρονική •	χρονικό •	χρονικοί •	χρονικές •	χρονικά •