insinuatio
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From īnsinuō (“insinuate”) + -tiō.
Pronunciation[edit]
- (Classical Latin) IPA(key): /in.si.nuˈaː.ti.oː/, [ĩːs̠ɪnuˈäːt̪ioː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.si.nuˈat.t͡si.o/, [insinuˈät̪ː͡s̪io]
Noun[edit]
īnsinuātiō f (genitive īnsinuātiōnis); third declension
- an entrance through a narrow or crooked way
- an insinuating or ingratiating of oneself into favor
- a notification, publication
Declension[edit]
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | īnsinuātiō | īnsinuātiōnēs |
Genitive | īnsinuātiōnis | īnsinuātiōnum |
Dative | īnsinuātiōnī | īnsinuātiōnibus |
Accusative | īnsinuātiōnem | īnsinuātiōnēs |
Ablative | īnsinuātiōne | īnsinuātiōnibus |
Vocative | īnsinuātiō | īnsinuātiōnēs |
Related terms[edit]
Descendants[edit]
- Dutch: insinuatie
- English: insinuation
- Italian: insinuazione
- Russian: инсинуация (insinuacija)
References[edit]
- “insinuatio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “insinuatio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- insinuatio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.