mancipiolum
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From mancipium (“slave”) + -olum.
Noun[edit]
mancipiolum n (genitive mancipiolī); second declension
- (Medieval Latin) a lowly servant
- 813, chapter 19, in Concilium Turonense, volume II:
- Reliqui Presbyteri et Diaconi et Subdiaconi vicani hoc studio se custodiant, ut Mancipiola sua ibi maneant, ubi uxores suae. Illi tamen segregatim solitarii in cella jaceant, et orent, et dormiant.
- (please add an English translation of this quotation)
Declension[edit]
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | mancipiolum | mancipiola |
Genitive | mancipiolī | mancipiolōrum |
Dative | mancipiolō | mancipiolīs |
Accusative | mancipiolum | mancipiola |
Ablative | mancipiolō | mancipiolīs |
Vocative | mancipiolum | mancipiola |
Descendants[edit]
References[edit]
- mancipiolum in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)