ontzinnen

Dutch

Etymology

From ont- +‎ zinnen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈzɪnə(n)/
• Hyphenation: ont‧zin‧nen
• Rhymes: -ɪnən

Verb

ontzinnen

1. (intransitive, archaic) to lose one's senses, to become mad

Inflection

Conjugation of ontzinnen (strong class 3a, prefixed)
infinitive	ontzinnen
past singular	ontzon
past participle	ontzonnen
infinitive	ontzinnen
gerund	ontzinnen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontzin	ontzon
2nd person sing. (jij)	ontzint	ontzon
2nd person sing. (u)	ontzint	ontzon
2nd person sing. (gij)	ontzint	ontzont
3rd person singular	ontzint	ontzon
plural	ontzinnen	ontzonnen
subjunctive sing.1	ontzinne	ontzonne
subjunctive plur.1	ontzinnen	ontzonnen
imperative sing.	ontzin
imperative plur.1	ontzint
participles	ontzinnend	ontzonnen
1) Archaic.

Conjugation of ontzinnen (weak, prefixed)
infinitive	ontzinnen
past singular	ontzinde
past participle	ontzind
infinitive	ontzinnen
gerund	ontzinnen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontzin	ontzinde
2nd person sing. (jij)	ontzint	ontzinde
2nd person sing. (u)	ontzint	ontzinde
2nd person sing. (gij)	ontzint	ontzinde
3rd person singular	ontzint	ontzinde
plural	ontzinnen	ontzinden
subjunctive sing.1	ontzinne	ontzinde
subjunctive plur.1	ontzinnen	ontzinden
imperative sing.	ontzin
imperative plur.1	ontzint
participles	ontzinnend	ontzind
1) Archaic.

Derived terms

• ontzind