wróg

Old Polish

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vrɔːk/
• IPA^(key): (15^th CE) /vrok/

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *vorgъ (“enemy”).

Noun

wróg m pers

1. enemy, foe
   • c. 1301-1350, Kazania świętokrzyskie‎^[1], Miechów, page cr 5:

     By on racil... nas urogow nasih uidomih y neuidomih uhouach

     [By on raczył... nas wrogow naszych widomych i niewidomych uchować]

   • c. 1301-1350, Kazania świętokrzyskie‎^[2], Miechów, page cr 8:

     Nepriiacele, to sø dyably, urocy cloueca gresnego, gloz sø, praui, scrvsena vslisely (hostes ululatum contritionis audierunt Jer 48, 5)

     [Nieprzyjaciele, to są dyjabli, wrodzy człowieka grzesznego, głos są, prawi, skruszenia usłyszeli (hostes ululatum contritionis audierunt Jer 48, 5)]

2. murderer
   • 1930 [c. 1455], “Num”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[3], 35, 18:

     Iestli drzewem kto vrazon søøcz vmarlbi, nad krwyø wrogv (percussoris) pomsczono bødze

     [Jestli drzewem kto urażon sąc umarłby, nad krwią wrogu (percussoris) pomszczono będzie]

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “wróg”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish wróg.

Pronunciation

• IPA^(key): /vruk/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -uk
• Syllabification: wróg

Noun

wróg m pers

1. enemy, foe

Declension

Declension of wróg

	singular	plural
nominative	wróg	wrogowie/wrogi (deprecative)
genitive	wroga	wrogów
dative	wrogowi	wrogom
accusative	wroga	wrogów
instrumental	wrogiem	wrogami
locative	wrogu	wrogach
vocative	wrogu	wrogowie

Derived terms

adjective

• wrogi

 

noun

• wrogość

 

Related terms

adjective

• wraży

 

noun

• wróżda

 

Further reading

• wróg in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• wróg in Polish dictionaries at PWN