ýta

See also: yta, YTA, and y tá

Icelandic[edit]

From Old Norse ýta, from Proto-Germanic *ūtijaną (“to push away”).

ýta (weak verb, third-person singular past indicative ýtti, supine ýtt)

ýta — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að ýta
supine (sagnbót)		ýtt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ýtandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ýti	við ýtum	present (nútíð)	ég ýti	við ýtum
	þú ýtir	þið ýtið		þú ýtir	þið ýtið
	hann, hún, það ýtir	þeir, þær, þau ýta		hann, hún, það ýti	þeir, þær, þau ýti

past (þátíð)	ég ýtti	við ýttum	past (þátíð)	ég ýtti	við ýttum
	þú ýttir	þið ýttuð		þú ýttir	þið ýttuð
	hann, hún, það ýtti	þeir, þær, þau ýttu		hann, hún, það ýtti	þeir, þær, þau ýttu

imperative (boðháttur)	ýt (þú)	ýtið (þið)
	ýttu	ýtiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

ýtast — mediopassive voice (miðmynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að ýtast
supine (sagnbót)		ýst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ýtandist the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ýtist	við ýtumst	present (nútíð)	ég ýtist	við ýtumst
	þú ýtist	þið ýtist		þú ýtist	þið ýtist
	hann, hún, það ýtist	þeir, þær, þau ýtast		hann, hún, það ýtist	þeir, þær, þau ýtist

past (þátíð)	ég ýttist	við ýttumst	past (þátíð)	ég ýttist	við ýttumst
	þú ýttist	þið ýttust		þú ýttist	þið ýttust
	hann, hún, það ýttist	þeir, þær, þau ýttust		hann, hún, það ýttist	þeir, þær, þau ýttust

imperative (boðháttur)	ýst (þú)	ýtist (þið)
	ýstu	ýtisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

ýta