αὐτόνομος

Ancient Greek

Etymology

From αὐτο- (auto-, “self-”) +‎ νόμος (nómos, “usage, custom; law, ordinance”) +‎ -ος (-os, adjectival suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /au̯.tó.no.mos/ → /aɸˈto.no.mos/ → /afˈto.no.mos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /au̯.tó.no.mos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aʍˈto.no.mos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aɸˈto.no.mos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /afˈto.no.mos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /afˈto.no.mos/

Adjective

αὐτόνομος • (autónomos) m (feminine αὐτονόμη, neuter αὐτόνομον); first/second declension

1. subject only to one's own laws, independent (of people and states)
   1. (in general) of one's own free will
   2. feeding and ranging at will (of animals)

Inflection

First and second declension of αὐτόνομος; αὐτονόμη; αὐτόνομον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		αὐτόνομος autónomos	αὐτονόμη autonómē	αὐτόνομον autónomon		αὐτονόμω autonómō	αὐτονόμᾱ autonómā	αὐτονόμω autonómō		αὐτόνομοι autónomoi	αὐτόνομαι autónomai	αὐτόνομᾰ autónoma
Genitive		αὐτονόμου autonómou	αὐτονόμης autonómēs	αὐτονόμου autonómou		αὐτονόμοιν autonómoin	αὐτονόμαιν autonómain	αὐτονόμοιν autonómoin		αὐτονόμων autonómōn	αὐτονόμων autonómōn	αὐτονόμων autonómōn
Dative		αὐτονόμῳ autonómōi	αὐτονόμῃ autonómēi	αὐτονόμῳ autonómōi		αὐτονόμοιν autonómoin	αὐτονόμαιν autonómain	αὐτονόμοιν autonómoin		αὐτονόμοις autonómois	αὐτονόμαις autonómais	αὐτονόμοις autonómois
Accusative		αὐτόνομον autónomon	αὐτονόμην autonómēn	αὐτόνομον autónomon		αὐτονόμω autonómō	αὐτονόμᾱ autonómā	αὐτονόμω autonómō		αὐτονόμους autonómous	αὐτονόμᾱς autonómās	αὐτόνομᾰ autónoma
Vocative		αὐτόνομε autónome	αὐτονόμη autonómē	αὐτόνομον autónomon		αὐτονόμω autonómō	αὐτονόμᾱ autonómā	αὐτονόμω autonómō		αὐτόνομοι autónomoi	αὐτόνομαι autónomai	αὐτόνομᾰ autónoma
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		αὐτονόμως autonómōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• αὐτονομέομαι (autonoméomai, verb)
• αὐτονομῐ́ᾱ (autonomíā, noun)

Descendants

• ⇒ English: autonomous

Further reading

• “αὐτόνομος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “αὐτόνομος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “αὐτόνομος”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter