γήινος

Ancient Greek

Etymology

From γῆ (gê, “earth”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡɛ̌ː.i.nos/ → /ˈʝi.i.nos/ → /ˈʝi.i.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡɛ̌ː.i.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈɡe̝.i.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈʝi.i.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈʝi.i.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈʝi.i.nos/

Adjective

γήινος • (gḗinos) m (feminine γηίνη, neuter γήινον); first/second declension

1. of or pertaining to earth

Declension

First and second declension of γήῐ̈νος; γηῐ̈́νη; γήῐ̈νον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		γήῐ̈νος gḗïnos	γηῐ̈́νη gēḯnē	γήῐ̈νον gḗïnon		γηῐ̈́νω gēḯnō	γηῐ̈́νᾱ gēḯnā	γηῐ̈́νω gēḯnō		γήῐ̈νοι gḗïnoi	γήῐ̈ναι gḗïnai	γήῐ̈νᾰ gḗïna
Genitive		γηῐ̈́νου gēḯnou	γηῐ̈́νης gēḯnēs	γηῐ̈́νου gēḯnou		γηῐ̈́νοιν gēḯnoin	γηῐ̈́ναιν gēḯnain	γηῐ̈́νοιν gēḯnoin		γηῐ̈́νων gēḯnōn	γηῐ̈́νων gēḯnōn	γηῐ̈́νων gēḯnōn
Dative		γηῐ̈́νῳ gēḯnōi	γηῐ̈́νῃ gēḯnēi	γηῐ̈́νῳ gēḯnōi		γηῐ̈́νοιν gēḯnoin	γηῐ̈́ναιν gēḯnain	γηῐ̈́νοιν gēḯnoin		γηῐ̈́νοις gēḯnois	γηῐ̈́ναις gēḯnais	γηῐ̈́νοις gēḯnois
Accusative		γήῐ̈νον gḗïnon	γηῐ̈́νην gēḯnēn	γήῐ̈νον gḗïnon		γηῐ̈́νω gēḯnō	γηῐ̈́νᾱ gēḯnā	γηῐ̈́νω gēḯnō		γηῐ̈́νους gēḯnous	γηῐ̈́νᾱς gēḯnās	γήῐ̈νᾰ gḗïna
Vocative		γήῐ̈νε gḗïne	γηῐ̈́νη gēḯnē	γήῐ̈νον gḗïnon		γηῐ̈́νω gēḯnō	γηῐ̈́νᾱ gēḯnā	γηῐ̈́νω gēḯnō		γήῐ̈νοι gḗïnoi	γήῐ̈ναι gḗïnai	γήῐ̈νᾰ gḗïna
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		γηῐ̈́νως gēḯnōs				—				γηϊνώτατος gēïnṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → German: Geïn (learned)
  • → English: gein

Further reading

• “γήινος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “γήινος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• γήινος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• γήινος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)

Greek

Etymology

From Ancient Greek γήινος (gḗinos).

Adjective

γήινος • (gíinos) m

1. terrestrial, earthly

Declension

Declension of γήινος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	γήινος •	γήινη •	γήινο •	γήινοι •	γήινες •	γήινα •
genitive	γήινου •	γήινης •	γήινου •	γήινων •	γήινων •	γήινων •
accusative	γήινο •	γήινη •	γήινο •	γήινους •	γήινες •	γήινα •
vocative	γήινε •	γήινη •	γήινο •	γήινοι •	γήινες •	γήινα •

Derived terms

• εξωγήινος (exogíinos, “alien, extraterrestrial being”)