δυσκίνητος

Greek

Adjective

δυσκίνητος • (dyskínitos) m (feminine δυσκίνητη, neuter δυσκίνητο)

1. ungainly, ponderous, cumbersome, sluggish
2. (figuratively) slow in thought and comprehension

Declension

Declension of δυσκίνητος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	δυσκίνητος •	δυσκίνητη •	δυσκίνητο •	δυσκίνητοι •	δυσκίνητες •	δυσκίνητα •
genitive	δυσκίνητου •	δυσκίνητης •	δυσκίνητου •	δυσκίνητων •	δυσκίνητων •	δυσκίνητων •
accusative	δυσκίνητο •	δυσκίνητη •	δυσκίνητο •	δυσκίνητους •	δυσκίνητες •	δυσκίνητα •
vocative	δυσκίνητε •	δυσκίνητη •	δυσκίνητο •	δυσκίνητοι •	δυσκίνητες •	δυσκίνητα •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο δυσκίνητος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο δυσκίνητος, etc.)