μάρτυρος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /már.ty.ros/ → /ˈmar.ty.ros/ → /ˈmar.ti.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /már.ty.ros/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmar.ty.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmar.ty.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈmar.ty.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈmar.ti.ros/

Noun

μάρτῠρος • (márturos)

1. genitive singular of μάρτῠς (mártus) and Aeolic μάρτῠρ (mártur)

Noun

μάρτῠρος • (márturos) m (genitive μαρτύρου); second declension

1. Epic form of μᾰ́ρτῠς (mártus)

Declension

Second declension of μάρτῠρος; μαρτῠ́ρου (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	μάρτῠρος márturos	μαρτῠ́ρω martúrō	μάρτῠροι márturoi
Genitive	μαρτῠ́ρου / μαρτῠροῖο / μαρτῠ́ροιο / μαρτῠρόο / μαρτῠ́ροο martúrou / marturoîo / martúroio / marturóo / martúroo	μαρτῠ́ροιῐν martúroiin	μαρτῠ́ρων martúrōn
Dative	μαρτῠ́ρῳ martúrōi	μαρτῠ́ροιῐν martúroiin	μαρτῠ́ροισῐ / μαρτῠ́ροισῐν / μαρτῠ́ροις martúroisi(n) / martúrois
Accusative	μάρτῠρον márturon	μαρτῠ́ρω martúrō	μαρτῠ́ρους martúrous
Vocative	μάρτῠρε márture	μαρτῠ́ρω martúrō	μάρτῠροι márturoi
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmaɾ.ti.ɾos/
• Hyphenation: μάρ‧τυ‧ρος

Noun

μάρτυρος • (mártyros) f (also formal masculine)

1. (formal) Genitive singular form of μάρτυρας (mártyras).