μαρμαίρω

Ancient Greek

Etymology

Reduplicated from μᾰρ- (mar-). Ultimate origin uncertain, probably from Proto-Indo-European *mer- (“to sparkle, glimmer, gleam”). The word has been compared to Sanskrit मरीचि (márīci, “particulate light; shining mote”), मुर्मुर (múrmura; múrmara (v.l.), “burning chaff; dying embers”) and Latin merus. Beekes argues for a Pre-Greek origin. See also μάρμαρος (mármaros, “marble”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mar.mǎi̯.rɔː/ → /marˈmɛ.ro/ → /marˈme.ro/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mar.mǎi̯.rɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /marˈmɛ.ro/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /marˈmɛ.ro/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /marˈme.ro/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /marˈme.ro/

Verb

μᾰρμαίρω • (marmaírō)

1. to flash, sparkle, glisten, gleam (especially of metal)

Inflection

   Present: μᾰρμαίρω, μᾰρμαίρομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μᾰρμαίρω	μᾰρμαίρεις	μᾰρμαίρει	μᾰρμαίρετον	μᾰρμαίρετον	μᾰρμαίρομεν	μᾰρμαίρετε	μᾰρμαίρουσῐ(ν)
	subjunctive	μᾰρμαίρω	μᾰρμαίρῃς	μᾰρμαίρῃ	μᾰρμαίρητον	μᾰρμαίρητον	μᾰρμαίρωμεν	μᾰρμαίρητε	μᾰρμαίρωσῐ(ν)
	optative	μᾰρμαίροιμῐ	μᾰρμαίροις	μᾰρμαίροι	μᾰρμαίροιτον	μᾰρμαιροίτην	μᾰρμαίροιμεν	μᾰρμαίροιτε	μᾰρμαίροιεν
	imperative		μᾰ́ρμαιρε	μᾰρμαιρέτω	μᾰρμαίρετον	μᾰρμαιρέτων		μᾰρμαίρετε	μᾰρμαιρόντων
middle/ passive	indicative	μᾰρμαίρομαι	μᾰρμαίρῃ, μᾰρμαίρει	μᾰρμαίρεται	μᾰρμαίρεσθον	μᾰρμαίρεσθον	μᾰρμαιρόμεθᾰ	μᾰρμαίρεσθε	μᾰρμαίρονται
	subjunctive	μᾰρμαίρωμαι	μᾰρμαίρῃ	μᾰρμαίρηται	μᾰρμαίρησθον	μᾰρμαίρησθον	μᾰρμαιρώμεθᾰ	μᾰρμαίρησθε	μᾰρμαίρωνται
	optative	μᾰρμαιροίμην	μᾰρμαίροιο	μᾰρμαίροιτο	μᾰρμαίροισθον	μᾰρμαιροίσθην	μᾰρμαιροίμεθᾰ	μᾰρμαίροισθε	μᾰρμαίροιντο
	imperative		μᾰρμαίρου	μᾰρμαιρέσθω	μᾰρμαίρεσθον	μᾰρμαιρέσθων		μᾰρμαίρεσθε	μᾰρμαιρέσθων
		active				middle/passive
infinitive		μᾰρμαίρειν				μᾰρμαίρεσθαι
participle	m	μᾰρμαίρων				μᾰρμαιρόμενος
	f	μᾰρμαίρουσᾰ				μᾰρμαιρομένη
	n	μᾰρμαῖρον				μᾰρμαιρόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: μᾰρμαίρεσκον, μᾰρμαιρεσκόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μᾰρμαίρεσκον	μᾰρμαίρεσκες	μᾰρμαίρεσκε(ν)	μᾰρμαιρέσκετον	μᾰρμαιρεσκέτην	μᾰρμαιρέσκομεν	μᾰρμαιρέσκετε	μᾰρμαίρεσκον
middle/ passive	indicative	μᾰρμαιρεσκόμην	μᾰρμαιρέσκου	μᾰρμαιρέσκετο	μᾰρμαιρέσκεσθον	μᾰρμαιρεσκέσθην	μᾰρμαιρεσκόμεθᾰ	μᾰρμαιρέσκεσθε	μᾰρμαιρέσκοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

• Greek: μαρμαίρω (marmaíro)

References

• “μαρμαίρω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μαρμαίρω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “μαρμαίρω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• μαρμαίρω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• μαρμαίρω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963