ที่นั่ง
Jump to navigation
Jump to search
Thai[edit]
Etymology[edit]
From ที่ (tîi, “place”) + นั่ง (nâng, “to sit”).
Pronunciation[edit]
| Orthographic | ที่นั่ง d ī ˋ n ạ ˋ ŋ | |
| Phonemic | ที่-นั่ง d ī ˋ – n ạ ˋ ŋ | |
| Romanization | Paiboon | tîi-nâng |
| Royal Institute | thi-nang | |
| (standard) IPA(key) | /tʰiː˥˩.naŋ˥˩/(R) | |
Noun[edit]
ที่นั่ง • (tîi-nâng)
- seat, as chair, bench, etc; place to sit; space to sit.
- (of a god or royal person) (พระ~) place to sit or stay, as a seat, building, mount, or vehicle.
- 19th century, สุนทรภู่, “ตอนที่ ๗๐ พระมังคลายกทัพเรือมาตีเมืองลังกา”, in นิทานคำกลอนสุนทรภู่ เรื่อง พระอภัยมณี[1], 16th edition, Bangkok: ศิลปาบรรณาคาร, published 2001, retrieved 2019-05-13:
- 19th century, สุนทรภู่, “ตอนที่ ๑๒๑ ศรีสุวรรณให้นรินทร์รัตน์ไปครองเมืองรัตนา”, in นิทานคำกลอนสุนทรภู่ เรื่อง พระอภัยมณี[2], 16th edition, Bangkok: ศิลปาบรรณาคาร, published 2001, retrieved 2019-05-13:
- (of a god or royal person) (พระ~) used as a prefix to indicate that a seat or building belongs to or is used by a god or royal person.
- (of a god or royal person) (พระ~) used as a suffix to indicate that a mount or vehicle belongs to or is used by a god or royal person.
- Circa 1830, สุนทรภู่, “นิราศภูเขาทอง”, in ประชุมกลอนนิราศต่าง ๆ ภาคที่ ๑ นิราศสุนทรภู่ ๔ เรื่อง[3], Bangkok: โรงพิมพ์โสภณพิพรรฒธนากร, published 1922, retrieved 2019-05-13:
- 19th century, พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย, “ตอนที่ ๖ ท้าวยศวิมลตามพระสังข์”, in บทลครนอก พระราชนิพนธ์รัชกาลที่ ๒ รวม ๖ เรื่อง ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ[4], Bangkok: โรงพิมพ์ไท ถนนรองเมือง, published 1922, retrieved 2019-05-13:
- 19th century, พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย, “เล่มที่ ๓”, in บทละคร อิเหนา ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ[5], Bangkok: หอพระสมุดวชิรญาณ, published 1922, retrieved 2019-05-13:
- (of a god or royal person, now rare) (พระ~) buttock; ass.
Derived terms[edit]
Descendants[edit]
- → Khmer: ទីន័ង (tiinĕəng)