afbijten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afbiten. Equivalent to af +‎ bijten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑvˌbɛi̯tə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: af‧bij‧ten

Verb

afbijten

1. (transitive) to bite off

Conjugation

Inflection of afbijten (strong class 1, separable)
infinitive	afbijten
past singular	beet af
past participle	afgebeten
infinitive	afbijten
gerund	afbijten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bijt af	beet af	afbijt	afbeet
2nd person sing. (jij)	bijt af	beet af	afbijt	afbeet
2nd person sing. (u)	bijt af	beet af	afbijt	afbeet
2nd person sing. (gij)	bijt af	beet af	afbijt	afbeet
3rd person singular	bijt af	beet af	afbijt	afbeet
plural	bijten af	beten af	afbijten	afbeten
subjunctive sing.1	bijte af	bete af	afbijte	afbete
subjunctive plur.1	bijten af	beten af	afbijten	afbeten
imperative sing.	bijt af
imperative plur.1	bijt af
participles	afbijtend	afgebeten
1) Archaic.

Derived terms

• het spits afbijten

 

Descendants

• Negerhollands: bit af

Anagrams

• bijten af