afweren
Jump to navigation
Jump to search
Dutch[edit]
Etymology[edit]
From Middle Dutch afwēren. Equivalent to af + weren.
Pronunciation[edit]
Verb[edit]
afweren
- (transitive) to ward off
- (transitive) to parry, to deflect
Inflection[edit]
Conjugation of afweren (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | afweren | |||
past singular | weerde af | |||
past participle | afgeweerd | |||
infinitive | afweren | |||
gerund | afweren n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | weer af | weerde af | afweer | afweerde |
2nd person sing. (jij) | weert af | weerde af | afweert | afweerde |
2nd person sing. (u) | weert af | weerde af | afweert | afweerde |
2nd person sing. (gij) | weert af | weerde af | afweert | afweerde |
3rd person singular | weert af | weerde af | afweert | afweerde |
plural | weren af | weerden af | afweren | afweerden |
subjunctive sing.1 | were af | weerde af | afwere | afweerde |
subjunctive plur.1 | weren af | weerden af | afweren | afweerden |
imperative sing. | weer af | |||
imperative plur.1 | weert af | |||
participles | afwerend | afgeweerd | ||
1) Archaic. |
Derived terms[edit]
Descendants[edit]
- → Papiamentu: beraf