bevuilen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bevulen. Equivalent to vuil +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈvœy̯.lə(n)/

• (file)

• Hyphenation: be‧vui‧len
• Rhymes: -œy̯lən

Verb

bevuilen

1. to sully (to corrupt or damage)
2. to dirty, to soil, to defile, to stain, to sully (to make dirty or impure)

Inflection

Conjugation of bevuilen (weak, prefixed)
infinitive	bevuilen
past singular	bevuilde
past participle	bevuild
infinitive	bevuilen
gerund	bevuilen n
	present tense	past tense
1st person singular	bevuil	bevuilde
2nd person sing. (jij)	bevuilt	bevuilde
2nd person sing. (u)	bevuilt	bevuilde
2nd person sing. (gij)	bevuilt	bevuilde
3rd person singular	bevuilt	bevuilde
plural	bevuilen	bevuilden
subjunctive sing.1	bevuile	bevuilde
subjunctive plur.1	bevuilen	bevuilden
imperative sing.	bevuil
imperative plur.1	bevuilt
participles	bevuilend	bevuild
1) Archaic.