bezaaien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch besayen. Equivalent to be- +‎ zaaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈzaːi̯ə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: be‧zaai‧en
• Rhymes: -aːi̯ən

Verb

bezaaien

1. (transitive) to sow onto

Inflection

Conjugation of bezaaien (weak, prefixed)
infinitive	bezaaien
past singular	bezaaide
past participle	bezaaid
infinitive	bezaaien
gerund	bezaaien n
	present tense	past tense
1st person singular	bezaai	bezaaide
2nd person sing. (jij)	bezaait	bezaaide
2nd person sing. (u)	bezaait	bezaaide
2nd person sing. (gij)	bezaait	bezaaide
3rd person singular	bezaait	bezaaide
plural	bezaaien	bezaaiden
subjunctive sing.1	bezaaie	bezaaide
subjunctive plur.1	bezaaien	bezaaiden
imperative sing.	bezaai
imperative plur.1	bezaait
participles	bezaaiend	bezaaid
1) Archaic.