blameren

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch[edit]

Etymology[edit]

From Middle Dutch blameren, from Old French blasmer.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /ˌblaːˈmeː.rə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: bla‧me‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb[edit]

blameren

  1. (transitive) to slander, to calumniate
  2. (transitive) to disgrace, to humiliate

Inflection[edit]

Conjugation of blameren (weak)
infinitive blameren
past singular blameerde
past participle geblameerd
infinitive blameren
gerund blameren n
present tense past tense
1st person singular blameer blameerde
2nd person sing. (jij) blameert blameerde
2nd person sing. (u) blameert blameerde
2nd person sing. (gij) blameert blameerde
3rd person singular blameert blameerde
plural blameren blameerden
subjunctive sing.1 blamere blameerde
subjunctive plur.1 blameren blameerden
imperative sing. blameer
imperative plur.1 blameert
participles blamerend geblameerd
1) Archaic.

Related terms[edit]

Descendants[edit]

  • Negerhollands: blameer
  • Sranan Tongo: blameri