brabbelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch brabbelen, whence also English brabble, and related to German brabbeln.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbrɑbələ(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: brab‧be‧len
• Rhymes: -ɑbələn

Verb

brabbelen

1. (intransitive) to babble unclearly, talk nonsense

Inflection

Conjugation of brabbelen (weak)
infinitive	brabbelen
past singular	brabbelde
past participle	gebrabbeld
infinitive	brabbelen
gerund	brabbelen n
	present tense	past tense
1st person singular	brabbel	brabbelde
2nd person sing. (jij)	brabbelt	brabbelde
2nd person sing. (u)	brabbelt	brabbelde
2nd person sing. (gij)	brabbelt	brabbelde
3rd person singular	brabbelt	brabbelde
plural	brabbelen	brabbelden
subjunctive sing.1	brabbele	brabbelde
subjunctive plur.1	brabbelen	brabbelden
imperative sing.	brabbel
imperative plur.1	brabbelt
participles	brabbelend	gebrabbeld
1) Archaic.

Derived terms

• brabbelaar

References

• [1]