deiectus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Pronunciation[edit]

Etymology 1[edit]

From dēiciō (I cast away, I throw [down]).

Noun[edit]

dēiectus m (genitive dēiectūs); fourth declension

  1. throw (or that which is thrown)
  2. declivity, descent
Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative dēiectus dēiectūs
Genitive dēiectūs dēiectuum
Dative dēiectuī dēiectibus
Accusative dēiectum dēiectūs
Ablative dēiectū dēiectibus
Vocative dēiectus dēiectūs

Etymology 2[edit]

Perfect passive participle of dēiciō (throw).

Participle[edit]

dēiectus (feminine dēiecta, neuter dēiectum); first/second-declension participle

  1. downcast, dismayed, dejected, cast down, thrown down
  2. drooping, hanging
Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēiectus dēiecta dēiectum dēiectī dēiectae dēiecta
Genitive dēiectī dēiectae dēiectī dēiectōrum dēiectārum dēiectōrum
Dative dēiectō dēiectō dēiectīs
Accusative dēiectum dēiectam dēiectum dēiectōs dēiectās dēiecta
Ablative dēiectō dēiectā dēiectō dēiectīs
Vocative dēiecte dēiecta dēiectum dēiectī dēiectae dēiecta

References[edit]

  • deiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • deiectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • deposed from one's high position: de principatu deiectus (B. G. 7. 63)