displicatus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
Perfect passive participle of displicō
Participle[edit]
displicātus (feminine displicāta, neuter displicātum); first/second-declension participle
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | displicātus | displicāta | displicātum | displicātī | displicātae | displicāta | |
Genitive | displicātī | displicātae | displicātī | displicātōrum | displicātārum | displicātōrum | |
Dative | displicātō | displicātō | displicātīs | ||||
Accusative | displicātum | displicātam | displicātum | displicātōs | displicātās | displicāta | |
Ablative | displicātō | displicātā | displicātō | displicātīs | |||
Vocative | displicāte | displicāta | displicātum | displicātī | displicātae | displicāta |
References[edit]
- “displicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press