domitura
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From domus (“home, house”) + -tūra.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /do.miˈtuː.ra/, [d̪ɔmɪˈt̪uːrä]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /do.miˈtu.ra/, [d̪omiˈt̪uːrä]
Noun[edit]
domitūra f (genitive domitūrae); first declension
Declension[edit]
First-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | domitūra | domitūrae |
Genitive | domitūrae | domitūrārum |
Dative | domitūrae | domitūrīs |
Accusative | domitūram | domitūrās |
Ablative | domitūrā | domitūrīs |
Vocative | domitūra | domitūrae |
Participle[edit]
domitūra
- inflection of domitūrus:
Participle[edit]
domitūrā
References[edit]
- “domitura”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- domitura in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.