kanonneren

Dutch

Alternative forms

• kanonneeren (archaic)

Etymology

Borrowed from French canonner. Equivalent to kanon +‎ -eren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌkaː.nɔˈneː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ka‧non‧ne‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

kanonneren

1. (intransitive, transitive) to attack with cannons, to fire cannons (at)

Inflection

Conjugation of kanonneren (weak)
infinitive	kanonneren
past singular	kanonneerde
past participle	gekanonneerd
infinitive	kanonneren
gerund	kanonneren n
	present tense	past tense
1st person singular	kanonneer	kanonneerde
2nd person sing. (jij)	kanonneert	kanonneerde
2nd person sing. (u)	kanonneert	kanonneerde
2nd person sing. (gij)	kanonneert	kanonneerde
3rd person singular	kanonneert	kanonneerde
plural	kanonneren	kanonneerden
subjunctive sing.1	kanonnere	kanonneerde
subjunctive plur.1	kanonneren	kanonneerden
imperative sing.	kanonneer
imperative plur.1	kanonneert
participles	kanonnerend	gekanonneerd
1) Archaic.

Derived terms

• kanonneerboot