knauwen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch cnauwen. This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈknɑu̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: knau‧wen
• Rhymes: -ɑu̯ən

Verb

knauwen

1. (intransitive, transitive) to gnaw

Inflection

Conjugation of knauwen (weak)
infinitive	knauwen
past singular	knauwde
past participle	geknauwd
infinitive	knauwen
gerund	knauwen n
	present tense	past tense
1st person singular	knauw	knauwde
2nd person sing. (jij)	knauwt	knauwde
2nd person sing. (u)	knauwt	knauwde
2nd person sing. (gij)	knauwt	knauwde
3rd person singular	knauwt	knauwde
plural	knauwen	knauwden
subjunctive sing.1	knauwe	knauwde
subjunctive plur.1	knauwen	knauwden
imperative sing.	knauw
imperative plur.1	knauwt
participles	knauwend	geknauwd
1) Archaic.

Derived terms

• afknauwen
• beknauwen