lijden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch liden, from Old Dutch līthan, from Proto-Germanic *līþaną. The sense developed from “go, travel” via “endure” to “suffer”, under the influence of the originally unrelated noun leed (“sorrow”) and from the verb Middle Dutch leiden, leden, from Old Dutch *lēthen, *lēthon, from Proto-West Germanic *laiþēn, *laiþijan. See the same in German leiden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈlɛi̯də(n)/

• audio

  (file)

• Hyphenation: lij‧den
• Rhymes: -ɛi̯dən
• Homophone: leiden

Verb

lijden

1. (intransitive) to undergo
2. (intransitive) to suffer [+ aan (object) = from (a disease)]

Inflection

Inflection of lijden (strong class 1)
infinitive	lijden
past singular	leed
past participle	geleden
infinitive	lijden
gerund	lijden n
	present tense	past tense
1st person singular	lijd	leed
2nd person sing. (jij)	lijdt	leed
2nd person sing. (u)	lijdt	leed
2nd person sing. (gij)	lijdt	leedt
3rd person singular	lijdt	leed
plural	lijden	leden
subjunctive sing.1	lijde	lede
subjunctive plur.1	lijden	leden
imperative sing.	lijd
imperative plur.1	lijdt
participles	lijdend	geleden
1) Archaic.

Derived terms

• belijden
• het kan wel lijden
• lijdzaam
• medelijden
• overlijden

 

Descendants

• Afrikaans: ly
• Negerhollands: lyd, lyden, lijden, leiden

Noun

lijden n (uncountable)

1. suffering

   Synonyms: leed, lijdenis

Derived terms

• lijdensbed
• lijdenskelk
• lijdensvraag
• lijdensweek
• lijdensweg

 

Anagrams

• ijlden, ijlend, lijnde

Middle Dutch

Verb

lijden

1. Alternative spelling of liden