ontvonkeren

Dutch

Alternative forms

• ontfonkeren

Etymology

From ont- (“inchoative prefix”) +‎ vonkeren (“to sparkle”) or ontvonken (“to ignite, begin to spark”) +‎ -eren (“frequentive suffix”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔntˈvɔŋkərə(n)/
• Hyphenation: ont‧von‧ke‧ren
• Rhymes: -ɔŋkərən

Verb

ontvonkeren

1. (transitive, obsolete) make sparkle

Inflection

Conjugation of ontvonkeren (weak, prefixed)
infinitive	ontvonkeren
past singular	ontvonkerde
past participle	ontvonkerd
infinitive	ontvonkeren
gerund	ontvonkeren n
	present tense	past tense
1st person singular	ontvonker	ontvonkerde
2nd person sing. (jij)	ontvonkert	ontvonkerde
2nd person sing. (u)	ontvonkert	ontvonkerde
2nd person sing. (gij)	ontvonkert	ontvonkerde
3rd person singular	ontvonkert	ontvonkerde
plural	ontvonkeren	ontvonkerden
subjunctive sing.1	ontvonkere	ontvonkerde
subjunctive plur.1	ontvonkeren	ontvonkerden
imperative sing.	ontvonker
imperative plur.1	ontvonkert
participles	ontvonkerend	ontvonkerd
1) Archaic.