ontvouwen

Dutch

Etymology

From ont- +‎ vouwen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈvɑu̯.ə(n)/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɑu̯ən

Verb

ontvouwen

1. to unfold
2. to explain

Inflection

Conjugation of ontvouwen (weak with strong past participle, prefixed)
infinitive	ontvouwen
past singular	ontvouwde
past participle	ontvouwen
infinitive	ontvouwen
gerund	ontvouwen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontvouw	ontvouwde
2nd person sing. (jij)	ontvouwt	ontvouwde
2nd person sing. (u)	ontvouwt	ontvouwde
2nd person sing. (gij)	ontvouwt	ontvouwde
3rd person singular	ontvouwt	ontvouwde
plural	ontvouwen	ontvouwden
subjunctive sing.1	ontvouwe	ontvouwde
subjunctive plur.1	ontvouwen	ontvouwden
imperative sing.	ontvouw
imperative plur.1	ontvouwt
participles	ontvouwend	ontvouwen
1) Archaic.