pandus
Jump to navigation
Jump to search
See also: Pandus
Latin[edit]
Etymology[edit]
Uncertain. De Vaan says it is a "novel creation" from pandō, pandere (“to spread out”) + -us (forming adjectives).[1] The verb pandō, pandāre (“to bend”) arose from pandus.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /ˈpan.dus/, [ˈpän̪d̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈpan.dus/, [ˈpän̪d̪us]
Adjective[edit]
pandus (feminine panda, neuter pandum); first/second-declension adjective
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | pandus | panda | pandum | pandī | pandae | panda | |
Genitive | pandī | pandae | pandī | pandōrum | pandārum | pandōrum | |
Dative | pandō | pandō | pandīs | ||||
Accusative | pandum | pandam | pandum | pandōs | pandās | panda | |
Ablative | pandō | pandā | pandō | pandīs | |||
Vocative | pande | panda | pandum | pandī | pandae | panda |
Derived terms[edit]
Descendants[edit]
References[edit]
- “pandus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- ^ De Vaan, Michiel (2008) “pandō, -ere”, in Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 7), Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 442
Portuguese[edit]
Noun[edit]
pandus