praecipuus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From praecip(iō) + -uus.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /prae̯ˈki.pu.us/, [präe̯ˈkɪpuʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /preˈt͡ʃi.pu.us/, [preˈt͡ʃiːpuːs]
Adjective[edit]
praecipuus (feminine praecipua, neuter praecipuum, adverb praecipuē); first/second-declension adjective
- particular, special
- distinguished, preeminent
- Synonyms: īnsignis, distīnctus, cōnspicuus, ēgregius, eximius
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | praecipuus | praecipua | praecipuum | praecipuī | praecipuae | praecipua | |
| Genitive | praecipuī | praecipuae | praecipuī | praecipuōrum | praecipuārum | praecipuōrum | |
| Dative | praecipuō | praecipuō | praecipuīs | ||||
| Accusative | praecipuum | praecipuam | praecipuum | praecipuōs | praecipuās | praecipua | |
| Ablative | praecipuō | praecipuā | praecipuō | praecipuīs | |||
| Vocative | praecipue | praecipua | praecipuum | praecipuī | praecipuae | praecipua | |
References[edit]
- “praecipuus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “praecipuus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- praecipuus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- prerogative, privilege: ius praecipuum, beneficium, donum, also immunitas c. Gen.
- prerogative, privilege: ius praecipuum, beneficium, donum, also immunitas c. Gen.