praesumptus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Pronunciation[edit]

Etymology 1[edit]

From praesūmō +‎ -tus.

Noun[edit]

praesūmptus m (genitive praesūmptūs); fourth declension

  1. (Medieval Latin) audacity, temerity, arrogance
Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative praesūmptus praesūmptūs
Genitive praesūmptūs praesūmptuum
Dative praesūmptuī praesūmptibus
Accusative praesūmptum praesūmptūs
Ablative praesūmptū praesūmptibus
Vocative praesūmptus praesūmptūs
Derived terms[edit]

Etymology 2[edit]

Perfect passive participle of praesūmō.

Participle[edit]

praesūmptus (feminine praesūmpta, neuter praesūmptum); first/second-declension participle

  1. presumed
Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative praesūmptus praesūmpta praesūmptum praesūmptī praesūmptae praesūmpta
Genitive praesūmptī praesūmptae praesūmptī praesūmptōrum praesūmptārum praesūmptōrum
Dative praesūmptō praesūmptō praesūmptīs
Accusative praesūmptum praesūmptam praesūmptum praesūmptōs praesūmptās praesūmpta
Ablative praesūmptō praesūmptā praesūmptō praesūmptīs
Vocative praesūmpte praesūmpta praesūmptum praesūmptī praesūmptae praesūmpta
Descendants[edit]
  • Catalan: presumpte
  • Italian: presunto
  • Spanish: presunto

References[edit]

  • praesumptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • praesumptus in Georges, Karl Ernst, Georges, Heinrich (1913–1918) Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch, 8th edition, volume 2, Hahnsche Buchhandlung
  • praesumptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press