sneeuwen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsneːu̯.ə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: sneeu‧wen
• Rhymes: -eːu̯ən

Etymology 1

From Middle Dutch sneuwen, sneeuwen, equivalent to sneeuw +‎ -en. Displaced Middle Dutch snuwen due to analogy with regenen and hagelen.

Verb

sneeuwen

1. to snow

Inflection

Conjugation of sneeuwen (weak)
infinitive	sneeuwen
past singular	sneeuwde
past participle	gesneeuwd
infinitive	sneeuwen
gerund	sneeuwen n
	present tense	past tense
1st person singular	sneeuw	sneeuwde
2nd person sing. (jij)	sneeuwt	sneeuwde
2nd person sing. (u)	sneeuwt	sneeuwde
2nd person sing. (gij)	sneeuwt	sneeuwde
3rd person singular	sneeuwt	sneeuwde
plural	sneeuwen	sneeuwden
subjunctive sing.1	sneeuwe	sneeuwde
subjunctive plur.1	sneeuwen	sneeuwden
imperative sing.	sneeuw
imperative plur.1	sneeuwt
participles	sneeuwend	gesneeuwd
1) Archaic.

Derived terms

• ondersneeuwen (“to snow under”)

Etymology 2

From sneeuw (“snow”) +‎ -en (suffix for material adjective).

Adjective

sneeuwen (not comparable)

1. snowy, consisting of snow

   De schuilplaats had een sneeuwen dak.

   The shelter had a roof of snow.

2. snow white, being the colour of snow