solitum

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Participle[edit]

solitum

  1. inflection of solitus:
    1. nominative/accusative/vocative neuter singular
    2. accusative masculine singular

Noun[edit]

solitum n (genitive solitī); second declension

  1. routine, custom
    Synonyms: mos, habitus, usus, exemplum
    • 27 BCE – 9 BCE, Titus Livius, Ab Urbe Condita 3.38:
      Hostibus bellōque grātiam habendam quod solitum quicquam līberāre cīvitātī fieret.
      Thanks is to be given to the enemy and the war that anything was done as routine when their state was made free.

Declension[edit]

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative solitum solita
Genitive solitī solitōrum
Dative solitō solitīs
Accusative solitum solita
Ablative solitō solitīs
Vocative solitum solita

Verb[edit]

solitum

  1. accusative supine of soleō

References[edit]

  • solitum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers