strwonić

Polish

Etymology

From s- +‎ trwonić. First attested in 1787.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstrfɔ.ɲit͡ɕ/
• Rhymes: -ɔɲit͡ɕ
• Syllabification: strwo‧nić

Verb

strwonić pf

1. (transitive) to waste, to squander (to lose something unnecessarily or stupidly)

Conjugation

Conjugation of strwonić pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		strwonić
future tense	1st	strwonię			strwonimy
	2nd	strwonisz			strwonicie
	3rd	strwoni			strwonią
	impersonal	strwoni się
past tense	1st	strwoniłem, -(e)m strwonił	strwoniłam, -(e)m strwoniła	strwoniłom, -(e)m strwoniło	strwoniliśmy, -(e)śmy strwonili	strwoniłyśmy, -(e)śmy strwoniły
	2nd	strwoniłeś, -(e)ś strwonił	strwoniłaś, -(e)ś strwoniła	strwoniłoś, -(e)ś strwoniło	strwoniliście, -(e)ście strwonili	strwoniłyście, -(e)ście strwoniły
	3rd	strwonił	strwoniła	strwoniło	strwonili	strwoniły
	impersonal	strwoniono
conditional	1st	strwoniłbym, bym strwonił	strwoniłabym, bym strwoniła	strwoniłobym, bym strwoniło	strwonilibyśmy, byśmy strwonili	strwoniłybyśmy, byśmy strwoniły
	2nd	strwoniłbyś, byś strwonił	strwoniłabyś, byś strwoniła	strwoniłobyś, byś strwoniło	strwonilibyście, byście strwonili	strwoniłybyście, byście strwoniły
	3rd	strwoniłby, by strwonił	strwoniłaby, by strwoniła	strwoniłoby, by strwoniło	strwoniliby, by strwonili	strwoniłyby, by strwoniły
	impersonal	strwoniono by
imperative	1st	niech strwonię			strwońmy
	2nd	strwoń			strwońcie
	3rd	niech strwoni			niech strwonią
passive adjectival participle		strwoniony	strwoniona	strwonione	strwonieni	strwonione
anterior adverbial participle		strwoniwszy
verbal noun		strwonienie

Further reading

• strwonić in Polish dictionaries at PWN
• Aleksander Zdanowicz (1861) “strwonić”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[1]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1915), “strwonić”, in Słownik języka polskiego‎^[2] (in Polish), volume 6, Warsaw, page 468