sufficio

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

From sub- (under; behind; at the foot of; close to; within) +‎ faciō (do, make).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

sufficiō (present infinitive sufficere, perfect active suffēcī, supine suffectum); third conjugation iō-variant

  1. to supply, provide, afford, give, fill, imbue, furnish, yield, produce
    • 29 BCE – 19 BCE, Virgil, Aeneid 2.617–618:
      “‘Ipse pater Danaīs animōs vīrēsque secundās
      sufficit, ipse deōs in Dardana suscitat arma.’”
      “‘Their Father himself provides the Danaans [with] courage and victorious strength, [and he] himself stirs the gods against the Dardan weaponry.’”
      (Venus allows Aeneas to see the gods, and foremost among them, Zeus or Jupiter favors the Greeks against the Trojans.)
  2. to put under or among
  3. to dip, dye, steep, impregnate, tinge, imbue
  4. to appoint to a vacancy, choose as a substitute, employ in
  5. (of a building) to lay a foundation for
  6. (intransitive) to be sufficient, be adequate, be capable, suffice, avail, satisfy
    Synonym: suppeditō

Conjugation[edit]

   Conjugation of sufficiō (third conjugation -variant)
indicative singular plural
first second third first second third
active present sufficiō sufficis sufficit sufficimus sufficitis sufficiunt
imperfect sufficiēbam sufficiēbās sufficiēbat sufficiēbāmus sufficiēbātis sufficiēbant
future sufficiam sufficiēs sufficiet sufficiēmus sufficiētis sufficient
perfect suffēcī suffēcistī suffēcit suffēcimus suffēcistis suffēcērunt,
suffēcēre
pluperfect suffēceram suffēcerās suffēcerat suffēcerāmus suffēcerātis suffēcerant
future perfect suffēcerō suffēceris suffēcerit suffēcerimus suffēceritis suffēcerint
passive present sufficior sufficeris,
sufficere
sufficitur sufficimur sufficiminī sufficiuntur
imperfect sufficiēbar sufficiēbāris,
sufficiēbāre
sufficiēbātur sufficiēbāmur sufficiēbāminī sufficiēbantur
future sufficiar sufficiēris,
sufficiēre
sufficiētur sufficiēmur sufficiēminī sufficientur
perfect suffectus + present active indicative of sum
pluperfect suffectus + imperfect active indicative of sum
future perfect suffectus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present sufficiam sufficiās sufficiat sufficiāmus sufficiātis sufficiant
imperfect sufficerem sufficerēs sufficeret sufficerēmus sufficerētis sufficerent
perfect suffēcerim suffēcerīs suffēcerit suffēcerīmus suffēcerītis suffēcerint
pluperfect suffēcissem suffēcissēs suffēcisset suffēcissēmus suffēcissētis suffēcissent
passive present sufficiar sufficiāris,
sufficiāre
sufficiātur sufficiāmur sufficiāminī sufficiantur
imperfect sufficerer sufficerēris,
sufficerēre
sufficerētur sufficerēmur sufficerēminī sufficerentur
perfect suffectus + present active subjunctive of sum
pluperfect suffectus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present suffice sufficite
future sufficitō sufficitō sufficitōte sufficiuntō
passive present sufficere sufficiminī
future sufficitor sufficitor sufficiuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives sufficere suffēcisse suffectūrum esse sufficī suffectum esse suffectum īrī
participles sufficiēns suffectūrus suffectus sufficiendus,
sufficiundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
sufficiendī sufficiendō sufficiendum sufficiendō suffectum suffectū

Synonyms[edit]

Derived terms[edit]

Related terms[edit]

Descendants[edit]

  • Old French: susfire, sufire

References[edit]

  • sufficio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • sufficio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • sufficio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to elect a man to fill the place of another who has died whilst in office: sufficere aliquem in alicuius locum or alicui