sultanatus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From sultānus +‎ -ātus.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

sultānātus m (genitive sultānātūs); fourth declension

  1. (Medieval Latin, New Latin) sultanate
    • 1591, Johannes Leunclavius, Historiae Musulmanae Turcorum, de monumentis ipsorum exscriptae, libri XVIII, column 572:
      quem numen caeleste Sultanatus dignitatem mereri perspexerat
      whom the heavenly power had discerned to merit the dignity of the Sultanate

Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative sultānātus sultānātūs
Genitive sultānātūs sultānātuum
Dative sultānātuī sultānātibus
Accusative sultānātum sultānātūs
Ablative sultānātū sultānātibus
Vocative sultānātus sultānātūs

Descendants[edit]