toejuichen

Dutch

Etymology

From toe (“towards”) +‎ juichen (“to shout”).

Pronunciation

• Audio

  (file)

Verb

toejuichen

1. to acclaim, applaud

Inflection

Conjugation of toejuichen (weak, separable)
infinitive	toejuichen
past singular	juichte toe
past participle	toegejuicht
infinitive	toejuichen
gerund	toejuichen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	juich toe	juichte toe	toejuich	toejuichte
2nd person sing. (jij)	juicht toe	juichte toe	toejuicht	toejuichte
2nd person sing. (u)	juicht toe	juichte toe	toejuicht	toejuichte
2nd person sing. (gij)	juicht toe	juichte toe	toejuicht	toejuichte
3rd person singular	juicht toe	juichte toe	toejuicht	toejuichte
plural	juichen toe	juichten toe	toejuichen	toejuichten
subjunctive sing.1	juiche toe	juichte toe	toejuiche	toejuichte
subjunctive plur.1	juichen toe	juichten toe	toejuichen	toejuichten
imperative sing.	juich toe
imperative plur.1	juicht toe
participles	toejuichend	toegejuicht
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: toejuig

Anagrams

• juichen toe