vicarius
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From vicis (“interchange, alternation”) + -ārius.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /u̯iˈkaː.ri.us/, [u̯ɪˈkäːriʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /viˈka.ri.us/, [viˈkäːrius]
Adjective[edit]
vicārius (feminine vicāria, neuter vicārium); first/second-declension adjective
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | vicārius | vicāria | vicārium | vicāriī | vicāriae | vicāria | |
Genitive | vicāriī | vicāriae | vicāriī | vicāriōrum | vicāriārum | vicāriōrum | |
Dative | vicāriō | vicāriō | vicāriīs | ||||
Accusative | vicārium | vicāriam | vicārium | vicāriōs | vicāriās | vicāria | |
Ablative | vicāriō | vicāriā | vicāriō | vicāriīs | |||
Vocative | vicārie | vicāria | vicārium | vicāriī | vicāriae | vicāria |
Noun[edit]
vicārius m (genitive vicāriī or vicārī); second declension
Declension[edit]
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | vicārius | vicāriī |
Genitive | vicāriī vicārī1 |
vicāriōrum |
Dative | vicāriō | vicāriīs |
Accusative | vicārium | vicāriōs |
Ablative | vicāriō | vicāriīs |
Vocative | vicārie | vicāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms[edit]
Descendants[edit]
Descendants of vicarius in other languages
Related terms[edit]
References[edit]
- “vicarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “vicarius”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- vicarius in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- vicarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.