volmaakt

Dutch

Etymology 1

Past participle of volmaken (“to complete, to perfect”).

Pronunciation

• IPA^(key): /vɔlˈmaːkt/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: vol‧maakt
• Rhymes: -aːkt

Adjective

volmaakt (comparative volmaakter, superlative volmaaktst)

1. perfect

   Synonym: perfect

   Antonyms: onvolmaakt, imperfect, gebrekkig

Inflection

Inflection of volmaakt
uninflected	volmaakt
inflected	volmaakte
comparative	volmaakter
		positive	comparative	superlative
predicative/adverbial		volmaakt	volmaakter	het volmaaktst het volmaaktste
indefinite	m./f. sing.	volmaakte	volmaaktere	volmaaktste
	n. sing.	volmaakt	volmaakter	volmaaktste
	plural	volmaakte	volmaaktere	volmaaktste
definite		volmaakte	volmaaktere	volmaaktste
partitive		volmaakts	volmaakters	—

Derived terms

• onvolmaakt
• volmaaktheid

 

Verb

volmaakt

1. inflection of volmaken (“to complete, to perfect”):
   1. second/third-person singular present indicative
   2. (archaic) plural imperative

Participle

volmaakt

1. past participle of volmaken (“to complete, to perfect”)

Inflection

Inflection of volmaakt
uninflected	volmaakt
inflected	volmaakte
		positive
predicative/adverbial		volmaakt
indefinite	m./f. sing.	volmaakte
	n. sing.	volmaakt
	plural	volmaakte
definite		volmaakte
partitive		volmaakts

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

volmaakt

1. second/third-person singular dependent-clause present indicative of volmaken (“to make full”)