voorbijgaan

Dutch

Etymology

From Middle Dutch vorebigaen. Equivalent to voorbij +‎ gaan.

Pronunciation

• IPA^(key): /voːrˈbɛi̯ˌɣaːn/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: voor‧bij‧gaan

Verb

voorbijgaan

1. (intransitive) to pass, to go by (in space or time)
   • 1906, Louis Couperus, chapter 3, in Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan:

     Zij hoorde in zijn kamer, beneden aan straat, Pol, haar zoon, de student; hij zat daar te roken met vrienden en ze luisterde in het voorbijgaan naar de luidruchtige stemmen der jongelui.

     She heard her son Pol, the student, in his room; he was smoking there with friends and she listened in passing to the loud voices of the youths.

Inflection

Conjugation of voorbijgaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive	voorbijgaan
past singular	ging voorbij
past participle	voorbijgegaan
infinitive	voorbijgaan
gerund	voorbijgaan n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	ga voorbij	ging voorbij	voorbijga	voorbijging
2nd person sing. (jij)	gaat voorbij	ging voorbij	voorbijgaat	voorbijging
2nd person sing. (u)	gaat voorbij	ging voorbij	voorbijgaat	voorbijging
2nd person sing. (gij)	gaat voorbij	gingt voorbij	voorbijgaat	voorbijgingt
3rd person singular	gaat voorbij	ging voorbij	voorbijgaat	voorbijging
plural	gaan voorbij	gingen voorbij	voorbijgaan	voorbijgingen
subjunctive sing.1	ga voorbij	ginge voorbij	voorbijga	voorbijginge
subjunctive plur.1	gaan voorbij	gingen voorbij	voorbijgaan	voorbijgingen
imperative sing.	ga voorbij
imperative plur.1	gaat voorbij
participles	voorbijgaand	voorbijgegaan
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: verbygaan

Anagrams

• gaan voorbij