zelfrijdend

Dutch

Etymology

Compound of zelf +‎ rijdend. First attested in 1886.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzɛlfˌrɛi̯.dənt/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: zelf‧rij‧dend

Adjective

zelfrijdend (not comparable)

1. self-driving
   • 1886 December 15, “Buitenland”, in Heldersche en Nieuwedieper Courant, page 2:

     Korten tijd geleden kon een dezer vlijtige werklieden huis en erve koopen uit de opbrengst van eene nieuwe soort van zelfrijdende wagentjes, zeer eenvoudig, doch ongemeen vernuftig in elkander gezet.

     A short while ago one of these industrious workmen could buy a house and land from the proceeds of a new type of self-driving carts, very simple, though put together with exceptional ingenuity.

   • 1898 April 6, "Stadsnieuws", Rotterdamsch Nieuwsblad (part 1), page 1.

     Naar men ons meedeelt werd gisteren een proefrit gemaakt met een automobile (zelfrijdend rijtuig).

     As it is reported to us yesterday a test drive was done with an automobile (selfdriving vehicle).

Inflection

Declension of zelfrijdend
uninflected	zelfrijdend
inflected	zelfrijdende
comparative	—
		positive
predicative/adverbial		zelfrijdend
indefinite	m./f. sing.	zelfrijdende
	n. sing.	zelfrijdend
	plural	zelfrijdende
definite		zelfrijdende
partitive		zelfrijdends