opvolgen

Dutch

Etymology

From op (“on”) +‎ volgen (“to follow”).

Pronunciation

• Audio

  (file)

Verb

opvolgen

1. (transitive) to succeed (come after, be next in line to)
2. (intransitive) to succeed, take office after the previous incumbent
3. (transitive) to follow up, keep track

Inflection

Inflection of opvolgen (weak, separable)
infinitive	opvolgen
past singular	volgde op
past participle	opgevolgd
infinitive	opvolgen
gerund	opvolgen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	volg op	volgde op	opvolg	opvolgde
2nd person sing. (jij)	volgt op	volgde op	opvolgt	opvolgde
2nd person sing. (u)	volgt op	volgde op	opvolgt	opvolgde
2nd person sing. (gij)	volgt op	volgde op	opvolgt	opvolgde
3rd person singular	volgt op	volgde op	opvolgt	opvolgde
plural	volgen op	volgden op	opvolgen	opvolgden
subjunctive sing.1	volge op	volgde op	opvolge	opvolgde
subjunctive plur.1	volgen op	volgden op	opvolgen	opvolgden
imperative sing.	volg op
imperative plur.1	volgt op
participles	opvolgend	opgevolgd
1) Archaic.

Derived terms

• opvolger
• opvolging

Descendants

• Afrikaans: opvolg

Anagrams

• volgen op